“Wie kun je nog vertrouwen?” | Louche rioolbedrijven in actie

Op een verjaardag horen we het schrijnende verhaal. Een dame is opgelicht door een ‘collega’-rioolbedrijf. Ze is € 1.235,- armer, erg geschrokken en zit nog steeds in de stank. We bellen haar om te vragen of we haar misschien kunnen helpen. Na een telefoontje naar haar schoonzus “want ik vertrouw niemand meer”, mogen we langskomen. Gehuld in duidelijk herkenbare Te Kloeze kleding stellen Michiel en Reimond zich keurig voor en gaan meteen aan de slag met de échte oplossing. Ondertussen vragen wij mevrouw wat er precies gebeurd is. Met haar verhaal hopen we anderen te waarschuwen voor de slinkse aanpak van louche rioolbedrijven. Nóg slinkser dan we al dachten, blijkt een paar weken later.

“Spreek ik met Te Kloeze?”

Aan haar keukentafel vertelt mevrouw zichtbaar aangeslagen hoe ze hoopte dat het nieuwe jaar haar meer goeds zou brengen dan 2024. Maar stank uit de afvoer gooit meteen roet in het eten. “Ik wilde Te Kloeze bellen om het te verhelpen, want dat bedrijf ken ik.” Ze laat ons haar telefoon met Google-venster zien. “Hier typte ik Te Kloeze in en toen kreeg ik allemaal telefoonnummers. Ik dacht nog ‘wat raar, 085 voor een bedrijf uit de buurt’, maar ik zag ‘ontstopping’ en drukte erop. Toen kreeg ik een mevrouw aan de telefoon. Ik vroeg nog of ik met Te Kloeze sprak en ze zei ‘ja’. Ik deed mijn verhaal en ze konden eigenlijk ieder uur van de dag wel komen. Achteraf al raar eigenlijk.”

“U hebt geluk gehad”

De twee mannen die aan haar deur verschenen hadden geen Te Kloeze kleding aan. “Ook raar, ja.” Argwanend deed mevrouw de deur toch maar open en opnieuw werd haar vraag of ze wel van Te Kloeze waren met ‘ja’ beantwoord. Met hun zwarte handschoenen al aan volgden ze haar naar boven waar mevrouw vertelde over het stankprobleem. Omdat er visite kwam, vertrok mevrouw naar de woonkamer. “Ik heb toen helaas niet meer kunnen zien wat ze deden, maar ze waren zó klaar. Binnen een mum van tijd kwam één van de mannen weer beneden. Hij vertelde dat ik geluk had gehad en dat het goed was gegaan. Hij vroeg me om zelf ook even te ruiken, maar ik heb corona gehad dus mijn reuk is niet meer zo goed.” Demonstratief stapte de oplichter naar buiten om – zo legde hij uit – met een frisse neus te kunnen testen of de geur weg was. “Hij vertelde dat ik geluk had gehad dat ze niets los hoefden te breken, anders was de € 1.235,- die ze vooraf hadden opgeschreven nóg verder opgelopen.”

Ik vroeg nog: “jullie belazeren me toch niet?”

“Jullie belazeren me toch niet?”

Het bedrag van € 1.235,-  voor de paar minuutjes onzichtbaar werk moest mevrouw direct betalen. “Maar ik had geen geld in huis. Hij zei ‘u weet toch wel hoe u met uw mobiel kunt betalen?’ Normaal bel ik mijn zoon in dat soort situaties, maar de man stond erop dat ik betaalde en hielp me er zelfs mee. Ik weet nog steeds niet waarom ik dat gedaan heb, want ik ben altijd zó voorzichtig. Ik word zo verschrikkelijk vaak gebeld door oplichters en ben er nog nooit ingetrapt.” Haar argwaan werd groter toen mevrouw in de straat het witte busje zonder Te Kloeze reclame zag staan. “Ik vroeg nog ‘jullie belazeren me toch niet?’” Ze glimlacht even. “Ja, wat had ik ook verwacht… dat hij braaf ‘jawel, mevrouw’ zou zeggen? Ik wist eigenlijk al wel dat het fout zat, maar ik dacht… zij zijn met twee en ik ben maar alleen. Als ik niet betaal; wat doen ze dan? Straks komen ze nog terug.” Ze betaalde en vroeg om een factuur. Toen haar verteld werd dat die toegestuurd zou worden, wist ze al dat ze hem niet zou krijgen. In haar mail laat ze een mailtje van het anonieme ‘Loodgieters Nederland’ zien waarin wel een factuur wordt aangekondigd, maar het bestand is leeg. “Ik ging meteen boven kijken. De geur was inderdaad weg, maar bijna al het papier van de net opgehangen wc-rol ook. Dat hebben ze waarschijnlijk ergens ingestopt, misschien wel met een geurtje erop ofzo.”

“Jongen, ma is opgelicht”

Met de schrik in de benen belt ze haar zoon: “Ik zei: ‘Jongen, ma is opgelicht’. Hij belde de bank, maar er was niets meer aan te doen.” De dagen erna kwam de geur weer langzaam terug met de dag van de verjaardagsvisite als stinkend hoogtepunt. “Nico van Te Kloeze vond het sneu door alle narigheid die ik al achter de rug had en belde me op om te vragen of hij kon helpen. Ik heb eerst maar eens bij mijn schoonzus gecheckt of dat wel klopte, want wie kun je nog vertrouwen?” Omdat mevrouw zó vaak wordt gebeld door oplichters, is ze continu alert en weet ze steeds te voorkomen dat ze slachtoffer wordt. Tot nu. Logisch dat het haar vertrouwen in de mensheid aantast. “Hoe doe ik dat straks met de timmerman, de tuinman en de schilder? Het zijn allemaal mensen die je niet kent…”

“Gelukkig deugt het overgrote deel van de riologen wel.”

De meeste riologen deugen

Terwijl wij ons gesprek afronden, steekt Michiel, keurig in Te Kloeze jas met Te Kloeze bus en Te Kloeze muts, zijn hoofd om de hoek. “Mevrouw, het is opgelost.” Geduldig legt hij uit wat Reimond en hij hebben gedaan om de stank te verhelpen. Op zijn mobiel toont hij de opgenomen beelden van de rioolcamera: eerst de voor-situatie van de nauwe afvoer met veel kalk, dan de na-situatie zonder kalk. De verzamelde resten worden nog even als bewijslast aan mevrouw getoond. De kalk zorgde ervoor dat het water boven moeilijk wegliep, maar was niet de bron van de stank. De geur kwam van een verstopping op de begane grond. Deze is opgegraven en ook professioneel verholpen. Mevrouw kijkt opgelucht en krijgt nog wat tips om verstopping in de toekomst te voorkomen. Vervolgens vertellen we haar dat we de kosten van ongeveer € 400,- zelf op ons nemen. Zo hopen we haar vertrouwen in de mensheid weer een béétje te herstellen. Want gelukkig deugt het overgrote deel van de riologen wel.

Alle gouden sierraden weg (update een week later)

Wat mevrouw tijdens ons gesprek nog niet weet, wordt een paar weken later pas duidelijk als mevrouw haar sierraden wil pakken. In de korte tijd dat de mannen boven ‘aan het werk’ waren, zijn ze haar kamer binnengeglipt om uit verschillende kistjes ook haar gouden sierraden nog eens mee te nemen. “Erfstukken van mijn moeder. Het zilver hebben ze laten liggen”, vertelt ze verdrietig aan de telefoon. Ineens krijgen de zwarte handschoentjes die de heren bij binnenkomst al aanhadden een andere rol. Het oplichten van mensen door louche riologen horen we helaas aan de lopende band, maar dit… ongelofelijk. De politie wordt ingeschakeld, maar tot op heden is niets gevonden.